80 lat temu, 18 kwietnia 1942 r. Niemcy zamordowali w obozie koncentracyjnym Ravensbrück grupę 14 młodych kobiet, które trafiły tam z Lublina. Wśród nich znajdowały się dwie siostry Grażyna i Apolonia Chrostowskie.

Grażyna Chrostowska urodziła się  20 września 1921 r. w Lublinie. Była córką Michała i Wandy z Pomianowskich. Rodzice dbali o patriotyczne wychowanie obydwu córek. Po śmieci Wandy Chrostowskiej cały trud wychowawczy spadł na barki ojca. Obydwie siostry przed wybuchem II wojny światowej zdobyły średnie wykształcenie, a starsza o rok Apolonia rozpoczęła  nawet studia dziennikarskie w Warszawie.  Z kolei Grażyna w trakcie pobierania nauki w gimnazjum żeńskim przejawiała zamiłowania humanistyczne. Pisała  wiersze , angażowała się w działalność artystyczną w teatrze szkolnym, interesowała się  filmem. Wychowanie patriotyczne wyniesione z domu było wzmacniane i rozbudowane  w ruchu harcerskim.

Po zdaniu matury w 1939 r. Grażyna planowała podjęcie studiów. Napaść III Rzeszy na Polskę 1 września 1939 r. pokrzyżowała te plany. W rodzinnym Lublinie, okupowanym przez Niemców, dosyć szybko zaczęły działać organizacje konspiracyjne. Jedną z nich była Komenda Obrońców Polski (KOP), która prowadziła  działalności wywiadowczą i dywersyjną. W Lublinie wydawana była również podziemna gazeta „Polska Żyje”.  W szeregach KOP-u działalność konspiracyjną prowadził Michał Chrostowski oraz jego dwie córki, a ich mieszkanie często było miejscem spotkań konspiracyjnych.

Niestety, w styczniu 1941 r. została aresztowana Apolonia, a w maju ten sam los spotkał jej siostrę i ojca. Wszyscy przeszli brutalne śledztwo prowadzone przez niemieckie Gestapo. Michała Chrostowskiego wywieziono do KL Auschwitz, gdzie został zamordowany. Natomiast obydwie siostry we wrześniu 1941 r. zostały skierowane transportem z innymi więźniarkami do KL Ravensbrück. W trakcie pobytu w obozie Grażyna Chrostowska tworzyła wiersze, ostatni z nich pt. „Niepokój” powstał kilka dni przed jej śmiercią. Obydwie siostry zostały zamordowane przez Niemców wraz z dwunastoma innymi młodymi więźniarkami 18 kwietnia 1942 r. Obozowe wiersze Grażyny Chrostowskiej przetrwały m.in. dzięki temu, że współwięźniarki uczyły się ich na pamięć.