W trakcie niemieckiej okupacji ziem polskich w latach 1939–1945 kilkaset polskich wsi zostało doszczętnie zniszczonych, a większość ich mieszkańców została wymordowana.

Pierwsze pacyfikacje miały już miejsce w trakcie działań wojennych we wrześniu 1939 r., a później stały się jednym z narzędzi krwawego niemieckiego terroru wobec mieszkańców polskich wsi. Represje  były odwetem za udzielanie pomocy organizacjom podziemnym, dawanie schronienia ukrywającym się Żydom, czy też niewywiązywanie się z obowiązkowych dostaw produktów rolnych, zwanych kontyngentami. Młodzi mieszkańcy wsi byli również łapani i wywożeni w głąb III Rzeszy na przymusowe roboty.

W kwietniu 1940 r. doszło do pacyfikacji kilkudziesięciu wsi i zamordowania ponad 700 osób na terenie dystryktu radomskiego Generalnego Gubernatorstwa (część terenu Polski pod okupacją niemiecką) w odwecie za pomoc udzielaną oddziałowi partyzanckiemu dowodzonemu przez mjr. Henryka Dobrzańskiego ps. „Hubal”.

14 kwietnia 1940 r. niemieckie siły okupacyjne przeprowadziły akcję pacyfikacyjną w Józefie Dużym koło Łukowa w dystrykcie lubelskim Generalnego Gubernatorstwa. W tej miejscowości jeszcze przed II wojną światową zamieszkiwały rodziny niemieckie. Jedna z nich  13 kwietnia 1940 r. stała się ofiarą rabunkowego napadu, w trakcie którego została zamordowana. Następnego dnia 14 kwietnia do Józefowa Dużego przybyły siły niemieckie, w skład których weszła żandarmeria, gestapo oraz Selbstschutz (samoobrona rekrutująca się z miejscowych Niemców). W pobliże gospodarstwa zabitych Niemców zostali zwiezieni mieszkańcy Józefowa i okolicznych wsi. Łącznie zgromadzono kilkuset Polaków. Część z nich (kobiety i dzieci do 14 lat) została zwolniona do domów. Wieczorem z kolei dopełniła się tragedia pozostałych. Zostali ustawieni na doświetlonym przez reflektory placu w rzędy po 10 osób. Na rozkaz Albrechta von Alvensleben Niemcy zaczęli do nich strzelać z karabinów maszynowych. Zamordowanych zostało blisko 200 osób, które zostały pochowane w zbiorowej mogile